Ktoś mógłby zapytać, czy wszystko to, co wydarzyło się w książce, mogło się wydarzyć naprawdę?
Bywa, że kiedy czytam i po jakimś czasie stwierdzam, że nie, to książka nie dla mnie, ponieważ za grosz nie wierzę w fabułę, to bez wielkiego żalu, choć ciut ze złością, odkładam ją i już nigdy do niej nie wracam. Jednak „Złodziejka marzeń”, o której teraz piszę, a którą szczerze polecam, bo doskonale rozśmiesza i rozluźnia, jest dla mnie najzupełniej naturalną historią pani nauczycielki, która ma dość rzeczywistości dookoła niej.

Wyprowadzka z miasta głównej bohaterki Joanny, do podobno zdziwaczałej ciotuni, okazuje się doskonałą odskocznią dla kobiety. Przypomina sobie ona, że nie jest tylko i wyłącznie mamą ale również kobietą, która potrafi sobie poradzić w nowym dla niej świecie, a do tego zaczyna realizować swoje pasje. Ma ona czas na refleksję nad światem, nadal jednak targana macierzyńskim instynktem, jej córka powoli bowiem odcina pępowinę i chce studiować w innym mieście, szuka swojego miejsca na ziemi. Poświęca się dzieciom, od których czerpie mądrość życiową i dla których pisze opowiadania, a do tego zaczyna prowadzić bloga na temat pieczenia.

Książkę tę czytałam jakiś czas temu, jednak fabułę doskonale pamiętam, co mnie samą utwierdza w przekonaniu, iż jest naprawdę ciekawa i na długo pozostawia miłe wrażenia. Można przy niej nie tylko odpocząć i zrelaksować się ale także zastanowić się czy może sami czasem powinniśmy spróbować czegoś nowego i śmiało z pomocą innych (ukłony dla Ani Sikorskiej) dążyć do celu.